Dag 3: toch maar les!
Omdat ik het idee heb dat ik toch wat bang ben om op volle snelheid de berg af te gaan, zijn we in de ochtend toch even gaan checken of er een lesje was waar ik me bij kon aansluiten. En dat was er!
Onze groep van 3 bestond uit een Oostenrijkse vrouw, een Engelsman en ikzelf. En de leraar die uit de omgeving kwam en met een zwaar Oostenrijks dialect sprak.
Er ontstond een bijzondere situatie want de Oostenrijkse vrouw sprak alleen Duits en nagenoeg geen Engels (verder dan de woorden ‘yes’ en ‘thanks’ leek ze niet te komen), de Engelsman verontschuldigde zich direct al dat hij wel 2 jaar Duits had gehad maar daar helaas weinig van had opgestoken en ‘omdat iedereen toch wel Engels sprak was hij weinig gemotiveerd om een vreemde taal bij te houden’. Duidelijk, de Engelsman sprak alleen Engels.
De Oostenrijske skileraar sprak uiteraard Duits en beetje Engels. Dus daar waren de Engelsman en ik die voornamelijk Engels spraken en de 2 Oostenrijkers die beide nauwelijks Engels spraken (de skileraar verstond wel Engels).
Ik heb echt geen idee hoe, maar op de een of andere manier was het ontzettend gezellig met z’n vieren en hebben we erg gelachen.
Het ging een beetje zo: de Engelsman wilde vooral met mij praten omdat ik als enige goed snapte waar hij over had. Ik praatte met hem, en de oostenrijkse leraar was nieuwsgierig en wilde weten waar we het over hadden; hij was ambitieus en wilde graag in het buitenland ‘Science’ studeren dus wat Engelse les kwam hem goed uit. Hij begreep het enigszins en vertaalde het voor de Oostenrijkse vrouw, die het daarna ook begreep. En wanneer de Oostenrijkse vrouw iets zei ging het precies andersom. En daarbij: met gebarentaal kom je nog best ver.
Aan het eind van de dag had ik het idee dat ik een beetje over mijn angst heen was en ging het stukken beter. Het was daarom dat ik meteen een lesje erbij geboekt heb voor morgen, samen met de Engelsman.
Morgen verder!
Dag 4: sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw
De dag begon zo mooi; het zonnetje scheen en de voorspelde sneeuw was nergens te bekennen. .Ik had gisteren een extra les bijgekocht omdat de les me zo goed bevallen was, dus ik wist al hoe mijn dag (iig de ochtend) eruit zou gaan zien, wat ik altijd fijn vind.
Om kwart voor 10 arriveerden we op de piste en het weer was helemaal omgeslagen; sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Een moment bedacht ik me hoe fijn het had geweest om nog in bed te liggen; waarom had ik me gisteren zo vlijtig opgegeven voor een extra les? Om me voor de sneeuw te verstoppen bleef ik achter een bord staan en hoopte dat het snel zou stoppen met sneeuwen; tervergeefs, ik was al een sneeuwpop voordat ik bij het afgesproken punt aankwam voor mijn les.
Uiteindelijk waren al mijn lesgenoten , net als ik, trouw op komen dagen en dus zaten we even later in de lift.. bibberend en zonder al te veel zin om de lift weer te verlaten.
Die eerste afdeling.. was me toch een ervaring! Ik zag dus gewoon letterlijk niks. Enkel witte mist.
Onze leraar schatte ons waarschijnlijk hoog in en ging na 10 meter al te snel. Omdat ik de 2e in het rijtje was (achter hem), skiede ik dus eigenlijk de hele tijd voorop. Alleen. In de mist en sneeuw. Wat een aparte gewaarwording was dat; ijskoud en verkleumd en zonder enige vorm van zicht. Maar met een paar ski’s onder mijn voeten en 1 doel: beneden komen.
Ik vind het altijd zo bijzonder dat wanneer je één zintuig niet meer kunt gebruiken je automatisch dubbel zo erg gebruik maakt van je andere zintuigen. Ik luisterde en taste wat in het rond met mijn stokken, in de hoop ergens een aanwijzing te kunnen vinden van waar ik was. Een aantal meter van me vandaan zoefde iemand langs, of zo klonk het in elk geval.
Uiteindelijk dook daar de Engelsman op; een stukje achter me (waarschijnlijk had hij daar al die tijd al geskied maar kon ik hem nu pas zien omdat hij nu echt vlak achter me skiede). Ondanks dat ik zijn gezichtsuitdrukking door zijn ski bril en dikke sjaal die hij over zijn neus getrokken had, niet kon zien, zag ik aan zijn houding dat hij zich net zo weinig raad wist met de situatie als ik. Hij gebaarde dat hij wel achter me aan zou skiën. Wat een gentleman! Ahum.
Daar gingen we dan de engelsman en ik: in een rijtje van 2. Ik voorop. Ik probeerde niet te denken aan het ravijn dat een aantal meter van me verwijderd was. ‘My god, I can’t see a thing’ hoorde ik ergens achter me.
Ten lange leste zag ik in de verte een rode gedaante staan: de leraar! Hij zwaaide met zijn stokken en toen we bij hem stopten lachte hij wat schaapachtig. ‘Wat een weertje he?’
Ik wist niet wat ervan moest denken. De Engelsman en ik hadden zojuist 10 heel akelige minuten beleefd en de Oostenrijkse vrouw was nog nergens te bekennen. In het slechtste geval lag ze ergens in haar eentje op de piste..
Maar de leraar lachte en begon over dat dit zijn favoriete weer was omdat het dan ‘altijd lekker rustig ‘was en de sneeuw zo ‘lekker vers’. Ik lachte maar wat en had ergens bewondering voor zijn gebrek aan angst. Waarschijnlijk hoorde dit er gewoon bij en waren wij beginners niks gewend?
Maar waar was de Oostenrijkse vrouw ooit gebleven?
We stonden daar maar en het leek een eeuwigheid te duren. Op een gegeven moment begon zelfs de goedlachse leraar zich toch wel enige zorgen te maken want hij vroeg: ‘Wanneer hebben jullie haar eigenlijk voor het laatst gezien?’
‘Ergens helemaal aan het begin van de afdeling’ antwoordde de Engelsman met een stalen gezicht.
‘Ah, nou goed we wachten nog even’ zei de ski leraar in gebroken Engels Hij keek nu toch wel wat bezorgd naar de helling, die compleet in mist gehuld was. Daar waar de Oostenrijkse vrouw zich ongetwijfeld ergens bevond.
De leraar maakte zich net zuchtend en steunend klaar voor een wandeling de berg op, toen de oostenrijkse vrouw aan kwam skiën. Helemaal onder de sneeuw.
‘Gelukkig, daar ben je!’ riep de leraar en hij klikte opgelucht zijn skies weer vast. ‘Zullen we verder gaan?’
Arme vrouw.. welgeteld 5 seconden rust gehad
De les duurde echt superlang.. het weer was vreselijk (het ging nog harder waaien en sneeuwen) en iedereen was blij dat het half 1 was. Morgen weer een dag!
Het leek mij ontzettend vet om eens naar de Keys te gaan. Heb je wel eens van de Florida Keys gehoord? Zo nee, typ eens in bij Google. Dan zie je waarom ik er heen wilde.. tropical much! Het verste punt (en tegelijkertijd het meest zuidelijke punt van de Verenigde Staten) is Key West en dat was echtwel een paar uur rijden vanaf Miami. Miami was onze laatste stop, vanaf Miami zouden we weer terug naar Amsterdam vliegen. Key West bezoeken viel dus af wegens de mega lange reistijd; we hebben besloten om daar volgend jaar heen te gaan. Om toch een impressie van de Keys te krijgen besloten we op de laatste dag een heel stuk die richting op te rijden. Een ‘heel stuk’ werd uiteindelijk 2 uur en toen waren we nog maar aan het begin van The Keys en hadden we nog geen enkel uitzicht gehad. Elke baai/strand waarop je mogelijk iets van de zee zou kunnen zien was private. We hadden natuurlijk flink kunnen betalen om dat strand op te mogen, maar 40 dollar betalen voor een foto op een strandje is ook weer zoiets.. Na 2 uur rijden kwamen we wel bij een brug waar we precies, al rijdend, 4 seconden de tijd hadden om een video te maken. Maar eindstand hebben we dus een uitzicht gehad over de Golf van Mexico:)
Stranden, torenhoge witte gebouwen en dure auto’s. Dat vat deze stad wel zon beetje samen. Hoewel de thermometer ‘maar’ 30 graden aangaf voelde het door het vochtige klimaat aan als een ware jungle.
RSS Feed