Dag 2

Die middag (om 14:00) hadden we een fietstour geboekt, die begon in Brooklyn. Dus we besloten ’s ochtends vroeg al richting Brooklyn te gaan om het daar eens te gaan verkennen. De fietstour was echt een aanrader, de Nederlandstalige gids woonde al jaren in New York en wist veel indrukwekkende verhalen te vertellen. Ook had hij zelf de fietsroute bedacht en kwamen dus, naast de hoogtepunten, op leuke, unieke plekken waar je als toerist normaal niet zo snel komt. De fietstour was via Baja Bikes.

Hardlooprondje in Berlin

Omdat we in een sportieve opwelling onze hardloopspullen meegenomen hadden, besloten we dat dit een mooie ochtend was voor een hardloop rondje (dit was de laatste ochtend dat het kon, want woensdagochtend zouden we alweer vroeg richting huis gaan).  In de buurt van ons hotel zat een klein parkje, , het Fennphulpark, dat ideaal leek voor een rondje hardlopen.

Het was echt mega koud, dat wel. Het park bleek toch iets kleiner dan het op Google Maps leek en we konden er niet echt een goed rondje lopen. Het Fennphulpark was ook niet echt een gezellig park, het was vooral een mini stukje groen tussen alle Oost-Duitse flatgebouwen in.  Maarrr uiteindelijk hebben we toch 32 minuten gelopen en dat is eigenlijk al meer dan ik had verwacht, ik heb niet eerder een hardlooprondje gedaan tijdens een citytripje.

Spaghetti ijs

Rond half 12 waren we in de stad en hadden we berehonger. Hoewel het dus koud was, had ik op de een of andere manier echt zin in ijs. En dan vooral in zo’n typische Duitse Spaghetti Coupe (ik noem dit typisch Duits omdat ik het nooit ergens anders ben tegen gekomen dan in Duitsland). Als je afvraagt wat een spaghetti coupe is; het is eigenlijk net een bord spaghetti maar dan van ijs.

Ik kan niet uitleggen waarom ik daar zo dol op ben, in principe zou de smaak hetzelfde moeten zijn als ‘normaal’ ijs.  In Berlijn zijn genoeg eiscafé’s te vinden,, dus onze lunch bestond, naast een bescheiden panini ook uit een heerlijke spaghetti coupe: zie foto.

Verzetsmuseum & KaDeWe

De middag hebben het Verzetsmuseum bezocht (oorspronkelijke Duitse naam: ‘Gedenkstätte deutsche Widerstand’). Ik moet zeggen dat dat niet heel uitgebreid was, het paste op 1 kleine verdieping en ging eigenlijk vooral over de verzetsactie in 1944, (georganiseerd door Von Stauffenberg) en over politiek verzet in de eerste dagen van regime. Ik had meer verwacht van dit museum.

Vanuit het verzetsmuseum, dat zich aan de Stauffenbergstrasse bevindt was het een kleine 20 minuten lopen naar het KaDeWe en de Kurfürstendamm, waar we heerlijk nog wat geshopt hebben en genoten hebben van onze laatste avond in Berlijn.

Maandag deden we opnieuw een poging om de bunkers te bezoeken; deze dag kwamen we om half 11 bij de Berliner Unterwelten Tour aan en gelukkig waren we nu wel op tijdJ.

Deze tour leid je door een oude nog bestaande bunker uit de tweede wereldoorlog. Je krijgt een goed beeld van hoe vreselijk het geweest moest zijn om daar als sardientjes in een blik op elkaar gepakt te zitten terwijl de bommen om je oren vlogen en je bovendien niet wist of je überhaupt nog een huis had wanneer je de bunker weer uit kwam. De gids wist ontzettend veel en ik had het idee dat ze het geven van een rondleiding door de bunker meer als hobby zag dan als werk.

Na deze tour besloten we het Volkspark ‘Humboldthain’ te bezoeken, dat tegenover de bunker ligt. Dit park ligt rondom de Flakturm, een bunker/toren die in vroegere tijden diende ter verdediging van de stad. Vandaag de dag biedt deze toren echter vooral een prachtig uitzicht over de stad. Onder deze Flakturm ligt ook nog een enorme bunker (plek voor 20.000 mensen ) die in de maanden april tot en met september ook toegankelijk is voor toeristen. Helaas dus niet in februari; anders hadden we deze tour zeker ook gedaan!

Wat mij erg opvalt aan Berlijn is dat er zoveel leegstand is, je hebt echt mega veel gebouwen die hun functie (al enkele jaren) verloren hebben, maar er nog wel staan. Zo ook in het park Humboldthain, het is zo’n prachtig park maar overal staan oude gebouwen en half afgebrokkelde ruïnes.  Dat maakt Berlijn aan de ene kant heel vervallen, maar aan de andere kant ook spannend want je weet nooit wat voor ruïnes je tegen komt. Elke ruïne heeft toch weer een geschiedenis.

‘S middags besloten we naar de tentoonstelling ‘Topografie des Terror’ te gaan. Ik was daar nog nooit eerder geweest, ondanks dat ik Berlijn dus al 4 keer eerder bezocht heb. De tentoonstelling schetst een duidelijk beeld van de terreur van het nazi regime. Je merkt wel dat je echt even stil bent nadat je dit museum bezocht hebt; de verhalen over de gruwelijke vervolgingen laten je niet snel los en zijn heel aangrijpend. Toch kan ik het wel aanraden. Nadat we weer buiten stond wilden we even iets heel anders doen, iets vrolijks.

Het toeval wilde dat we net op dat moment tegenover de Mall Of Berlin zaten (dat soort toevalligheden heb ik nou altijd..) dus we besloten dat dat een mooi moment was om some shoppings te doen.  De Mall of Berlin is een relatief nieuw warenhuis en bevindt zich aan de Potsdamer Platz; je kunt er echt van alles en nog wat vinden. Er was zelfs een glijbaan van de bovenste verdieping van het warenhuis naar de begane grond (zie foto).

En die glijbaan had nog openingstijden ook. Tegen etenstijd begaven we ons naar de speciale Food verdieping. Ja ja, een hele verdieping vol eten. En dan ook echt alle soorten eten: Amerikaans, Duits, Italiaans, Vietnamees, Thais, Marrokaans, you name it en het was er te vinden. Uiteindelijk gingen we voor de Sushi Bar ( zo’n lopende band waar allemaal Sushi gerechten op staan). Ik had dat nog nooit eerder gedaan en heb dat altijd al eens willen doen dus ik kan tevreden zeggen dat ik weer iets van mijn bucketlist heb kunnen afstrepen.

Hoewel we s avonds nog één drankje gedaan hebben, hadden we heel benen en besloten we redelijk op tijd weer naar huis te gaan.  Niet zo gek, want ik kwam erachter dat we vandaag maar liefst 12,3J km gelopen hebben! Morgen another day in Berlin

Hieronder lees je een stukje over mijn eerste dag hier in Berlijn (dat was zondag). Het is me helaas niet gelukt om mijn blog ‘live’ te houden; we hebben zoveel gedaan dat ik gewoon niet meer aan schrijven toegekomen ben. Ik heb de bijzondere hoogtepunten per dag op een rijtje gezet, mocht je nog eens naar Berlijn gaan, heb je daar misschien ook iets aanJ. En jeetje wat is het lastig om een blog enigszins kort en bondig (lees: boeiend) te houden als zoveel te vertellen hebt.

Zondag

Zondagochtend wilden we eigenlijk eerst een Berliner Unterwelten (bunker) tour doen (zie vorige blog). Maar dat liep ietsje anders. Het vreemde aan deze tour is dat je niet van te voren kunt reserveren. Ik moet toegeven: ik heb altijd moeite met time management op vakantie, en ook deze keer bleek het weer een grote uitdaging. We misten onze tram en kwamen tien minuten te laat. Lekker begin dus. Schrale troost was dat de tour ook al uitverkocht was om half 11, dus zelfs als wél op tijd waren gekomen had het niet uitgemaakt. Conclusie: we konden morgen nog een poging wagen maar voor zondag zou het geen bunker tour worden.

Stonden we dan in een ijzig koud Berlijn, tour gemist en in alle haast had ik geeneens mijn gebruikelijke kop koffie gedronken. Gelukkig vertelde een medeweker van Berliner Unterwelten dat er vlakbij een interessante tentoonstelling, genaamd ‘Myth of Germania’ was. Ik had daar wel eens iets over gelezen en was nieuwsgierig, dus besloten we daarheen te gaan.

Bij deze tentoonstelling krijg je een goed beeld hoe het ‘nieuwe’ Berlijn eruit zou moeten zien volgens de nazi’s, wanneer zij de oorlog hadden gewonnen.

De tentoonstelling bevindt zich onder een metrostation in een soort van bunker waar nog oude restanten te zien zijn van de oude stad. Zeker interessant, juist omdat er verder eigenlijk weinig bekend over is.

Enige nadeel was dat het er echt steenkoud was. Als er al verwarming was stond die in elk geval al een hele tijd uit.

In de middag hebben we het olympisch stadion bezocht en zijn we met een tour meegegaan die ons rondleidde door de Berliner Mauer Gedenkstätte. Zo’n rondleiding kan ik je zeker aanraden ( ik kwam erop door deze blog: http://berlijn-blog.nl/bezienswaardigheden/de-berlijnse-muur/gedenkstatte-berliner-mauer/) Het verhaal van de gids liet de geschiedenis echt leven. Je kunt je er zoveel meer bij voorstellen dan wanneer je alleen de borden in het museum leest.

Op de weg terug naar het hotel zijn we nog langs het ‘Museum der West Allierten’ geweest (niet gepland, maar we liepen er toevallig langs). Je vindt hier een grote verzameling militaire voorwerpen en uniformen van de geallieerde troepen. Ik moet zeggen; het zit een beetje verstopt en er waren geen andere bezoekers dus ik vond het in eerste instantie een beetje creepy. Vooral omdat het ook geen officieel museum is, maar meer een soort portakabin waar een hobbyist zijn verzameling tentoonstelt. De verzameling was echter wel heel uitgebreid en als je van militaire verzamelingen houdt kan ik het zeker aanraden.

Omdat het een lange dag was met veel lopen heb ik mezelf  ‘savonds op een cheeseburger met patat getrakteerd. Ik wilde hieronder een foto delen van deze heerlijke hap, maarrrr helaas heb ik de foto niet meer want het was er eentje die ik met Instagram verhaal gemaakt heb (en die verdwijnt dus vanzelf weer)..Schade!

Yess weer een leuke vakantie voor de boeg! Een aantal dagen Berlijn.  Vrij impulsief moet ik zeggen, want ik besloot pas 2 weken geleden dat ik mee zou gaan met Steven. Maar daarom juist extra leuk.

Ik ben niet voor het eerst in Berlijn. Daarom ben ik van plan om niet alleen de hotspots te bezoeken, maar juist de wat meer uniekere, minder toeristische bezienswaardigheden te bekijken. Plekken waar je normaal dan niet zo snel komt.

Ik ben 4 keer eerder in Berlijn geweest: 2 keer ben ik met een reisorganisatie geweest (2 keer dezelfde organisatie). De reden: dat was het goedkoopst.

Ik moet zeggen dat dit een ervaring was die ik niet snel zal vergeten. Ik weet niet of je ooit met een reisorganisatie op vakantie geweest bent, maar je zit dus in een bus alsof het een schoolreisje is, maar dan met allemaal vreemde (volwassen) mensen. De meest uiteenlopende mensen zitten opeens hutje mutje, op een paar vierkante meter bij elkaar tijdens een reis van een paar uur. Ik herriner me nog dat er op de heenweg al ruzie uitbrak omdat een vrouw een andere vrouw ervan beschuldigde dat ze teveel naar haar man keek..Eigenlijk zou ik een aparte blog kunnen schrijven over de ervaring om met een reisorganisatie op citytrip te gaan.

Verder ben ik een keer met een vriendin en haar ouders mee geweest (toen was ik 17).  Ennnn ik ben op ‘werkweek’ geweest naar (onder andere) Berlijn. Mijn 16-jarige ik op werkweek:  ook hierover zou ik een aparte blog kunnen schrijven.

Anyways, na een lange reis van 7 uur (ik moet minstens 4 keer naar de wc dus we zijn gedwongen om vaak te stoppen), kwamen we eindelijk aan in ons hotel. Omdat het al half 7 was en we onze lunch al om 12:00 stipt opgegeten hadden hadden we berenhonger. We dineerden in een restaurantje in de buurt, ‘Roseneck’ heette het. Het lag op ongeveer 5 minuten loopafstand van ons hotel en hoewel de naam Duits klinkt (en het eruit zag als een biergarten), serveerden ze er Vietnamees eten,  zoals Noodles.  Er was een smoking deel en een non-smoking gedeelte; in het smoking deel zat het helemaal vol, in het non-smoking deel zat niemand. Alleen de eigenaar die zijn financiën deed. Enigszins verbijsterd gingen we zitten; dat awkward gevoel als je alleen in een restaurant zit.. Maar we hadden ontzettend veel trek en ik moet zeggen, het eten was heerlijk! Voor 7 euro hadden we een heerlijke noodlesschotel met groenten en kip. Ennn een heerlijke Spatzi (ik had niet gedacht dat ik dat alweer zo snel zou drinken, zie blog over wintersport in januari).

De terugweg:

Hoewel de terugreis eigenlijk pas voor zondag gepland stond en we zaterdag ons appartement uit moesten besloten we vrijdagochtend om die diezelfde ochtend al te vertrekken. Het weer was zodanig slecht dat niemand er veel voor voelde om de lift naar boven te nemen; geen lol aan met dit weer.

Omdat ik dol ben op citytrips besloten we naar Salzburg te rijden. Dat was eigenlijk al het plan, maar dan voor zaterdag. Achteraf was het helemaal niet zo’n gek idee om vrijdag alvast te gaan. Des de meer tijd in Salzburg en minder gehaast. Uiteindelijk lag Salzburg niet echt op de route en moeste we er vanuit Leogang toch wel een stuk voor om rijden.

Omdat het een besluit was dat we om 10:00 namen en we om half 12 met onze tassen ingepakt het dorpje uitreden was ik toch wel enigszins overrompeld. Iedereen die mij kent weet dat ik besluiten over het algemeen liever een keer over denk dat dan ik ze spontaan neem.. Dus het voelde in het begin enigszins.. unheimlich?

Het begon te sneeuwen en ik  begon me af te vragen of het wel een goed idee was om richting Salzburg te gaan. Anderhalf uur over smalle bergweggetjes ..daar kwam nog bij dat we op reis waren in een Toyota Aygo. Mocht je geen verstand hebben van auto’s (zoals ik zelf) en niet meteen weten hoe die auto eruit zien; die auto is echt klein. Veel meer kan ik er niet over zeggen.

Vorig jaar waren we met het vliegtuig en hadden we voordat we vanaf Salzburg vlogen nog een dagje in Salbzurg doorgebracht. Toen ben ik verliefd geworden op die stad. Vandaar dat we besloten om ondanks de sneeuw toch richting Salzburg te gaan.

Dat bleek een goede keuze, want het stopte al snel met sneeuwen en we reden een zonnig Salzburg tegenmoet.

Wat ik zo ontzettend leuk vind aan Salbzurg zijn de kleine straatjes en steegjes overal. Het is zo pittoresk, en dat terwijl je dat eerder in Italië ofzo zou verwachten. Juist dat onverwachte maakt het nog leuker.

Onze auto parkeerden we in een wel heel bijzonder parkeergarage: een parkeergarage in een bergrots. Ik bedoel maar, dat kom je ook niet iedere dag tegen.

We liepen wat rond, winkelden wat en ik scoorde een nieuwe kalender voor 2018 bij één van de vele souvenirs winkeltjes. Een ‘alpenkalender’. Je kijkt toch 365 dagen per jaar tegen een kalender aan.. waarvan een maand per foto dus ik ben kieskeurig wat betreft kalenders!

Daarnaast haalden we een heerlijke ‘Cafe Creme’ bij een tentje genaamd ‘Fasties’.  In het koffietentje zaten alleen maar locals en iedereen keek op toen ik in het Engels een koffie bestelde (ik sprak automatische Engels, in het Duits zou ik er ook nog wel uitkomen maar Engels is zoveel makkelijker). Daarna waren we blijkbaar een toeristische attractie op zich en luisterde iedereen mee hoe ik het toch maar in het Duits probeerde, wat honderd keer sneller ging.

Het is eigenlijk wel apart hoe weinig mensen in Oostenrijk Engels spreken, terwijl er toch meer dan genoeg tentjes genaamd ‘Fasties’ en ‘Cook and Wine’ te vinden zijn. Ook in de winkels hoor je overal Engelse muziek, maar niemand lijkt echt Engels te spreken. Het lijkt me echt vreemd om de hele tijd Engelse muziek te luisteren, maar er vervolgens niks van te begrijpen. Wat ook zou kunnen dat mensen gewoon geen zin hebben om Engels te praten.. maar dan alsnog; waarom dan wel al die Engelse termen en muziek?

Rond half 5 begonnen we aan een lange terugreis richting Nederland (met tussenstop). Stay tuned!

Dag 3: toch maar les!

Omdat ik het idee heb dat ik toch wat bang ben om op volle snelheid de berg af te gaan, zijn we in de ochtend toch even gaan checken of er een lesje was waar ik me bij kon aansluiten.  En dat was er!

Onze groep van 3 bestond uit een Oostenrijkse vrouw, een Engelsman en ikzelf. En de leraar die uit de omgeving kwam en met een zwaar Oostenrijks dialect sprak.

Er ontstond een bijzondere situatie want de Oostenrijkse vrouw sprak alleen Duits en nagenoeg geen Engels (verder dan de woorden ‘yes’ en ‘thanks’ leek ze niet te komen), de Engelsman verontschuldigde zich direct al dat hij wel 2 jaar Duits had gehad maar daar helaas weinig van had opgestoken en ‘omdat iedereen toch wel Engels sprak was hij weinig gemotiveerd om een vreemde taal bij te houden’. Duidelijk, de Engelsman sprak alleen Engels.

De Oostenrijske skileraar sprak uiteraard Duits en beetje Engels. Dus daar waren de Engelsman en ik die voornamelijk Engels spraken en de 2 Oostenrijkers die beide nauwelijks Engels spraken (de skileraar verstond wel Engels).

 Ik heb echt geen idee hoe, maar op de een of andere manier was het ontzettend gezellig met z’n vieren en hebben we erg gelachen.

Het ging een beetje zo: de Engelsman wilde vooral met mij praten omdat ik als enige goed snapte waar hij over had. Ik praatte met hem, en de oostenrijkse leraar was nieuwsgierig en wilde weten waar we het over hadden; hij was ambitieus en wilde graag in het buitenland ‘Science’ studeren dus wat Engelse les kwam hem goed uit. Hij begreep het enigszins en vertaalde het voor de Oostenrijkse vrouw, die het daarna ook begreep. En wanneer de Oostenrijkse vrouw iets zei ging het precies andersom. En daarbij: met gebarentaal kom je nog best ver.

Aan het eind van de dag had ik het idee dat ik een beetje over mijn angst heen was en ging het stukken beter. Het was daarom dat ik meteen een lesje erbij geboekt heb voor morgen, samen met de Engelsman.

Morgen verder!

Dag 4: sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw

De dag begon zo mooi; het zonnetje scheen en de voorspelde sneeuw was nergens te bekennen. .Ik had gisteren een extra les bijgekocht omdat de les me zo goed bevallen was, dus ik wist al hoe mijn dag (iig de ochtend) eruit zou gaan zien, wat ik altijd fijn vind.

Om kwart voor 10 arriveerden we op de piste en het weer was helemaal omgeslagen; sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Een moment bedacht ik me hoe fijn het had geweest om nog in bed te liggen; waarom had ik me gisteren zo vlijtig opgegeven voor een extra les? Om me voor de  sneeuw te  verstoppen bleef ik achter een bord staan en hoopte dat het snel zou stoppen met sneeuwen; tervergeefs, ik was al een sneeuwpop voordat ik bij het afgesproken punt aankwam voor mijn les.

Uiteindelijk waren al mijn lesgenoten , net als ik, trouw op komen dagen en dus zaten we even later in de lift.. bibberend en zonder al te veel zin om de lift weer te verlaten.

Die eerste afdeling.. was me toch een ervaring! Ik zag dus gewoon letterlijk niks. Enkel witte mist.

Onze leraar schatte ons waarschijnlijk hoog in en ging na 10 meter al te snel. Omdat ik de 2^e in het rijtje was (achter hem), skiede ik dus eigenlijk de hele tijd voorop. Alleen. In de mist en sneeuw. Wat een aparte gewaarwording was dat; ijskoud en verkleumd en zonder enige vorm van zicht. Maar met een paar ski’s onder mijn voeten en 1 doel: beneden komen.

Ik vind het altijd zo bijzonder dat wanneer je één zintuig niet meer kunt gebruiken je automatisch dubbel zo erg gebruik maakt van je andere zintuigen. Ik luisterde en taste wat in het rond met mijn stokken, in de hoop ergens een aanwijzing te kunnen vinden van waar ik was. Een aantal meter van me vandaan zoefde iemand langs, of zo klonk het in elk geval.

Uiteindelijk dook daar de Engelsman op; een stukje achter me (waarschijnlijk had hij daar al die tijd al geskied maar kon ik hem nu pas zien omdat hij nu echt vlak achter me skiede). Ondanks dat ik zijn gezichtsuitdrukking door zijn ski bril en dikke sjaal die hij over zijn neus getrokken had, niet kon zien, zag ik aan zijn houding dat hij zich net zo weinig raad wist met de situatie als ik. Hij gebaarde dat hij wel achter me aan zou skiën. Wat een gentleman! Ahum.

Daar gingen we dan de engelsman en ik: in een rijtje van 2. Ik voorop. Ik probeerde niet te denken aan het ravijn dat een aantal meter van me verwijderd was. ‘My god, I can’t see a thing’ hoorde ik ergens achter me.

Ten lange leste zag ik in de verte een rode gedaante staan: de leraar! Hij zwaaide met zijn stokken en toen we bij hem stopten lachte hij wat schaapachtig. ‘Wat een weertje he?’

Ik wist niet wat ervan moest denken. De Engelsman en ik hadden zojuist 10 heel akelige minuten beleefd en de Oostenrijkse vrouw was nog nergens  te bekennen. In het slechtste geval lag ze ergens in haar eentje op de piste..

Maar de leraar lachte en begon over dat dit zijn favoriete weer was omdat het dan ‘altijd lekker rustig ‘was en de sneeuw zo ‘lekker vers’. Ik lachte maar wat en had ergens bewondering voor zijn gebrek aan angst. Waarschijnlijk hoorde dit er gewoon bij en waren wij beginners niks gewend?

Maar waar was de Oostenrijkse vrouw ooit gebleven?

We stonden daar maar en het leek een eeuwigheid te duren. Op een gegeven moment begon zelfs de goedlachse leraar zich toch wel enige zorgen te maken want hij vroeg: ‘Wanneer hebben jullie haar eigenlijk voor het laatst gezien?’

‘Ergens helemaal aan het begin van de afdeling’ antwoordde de Engelsman met een stalen gezicht.

‘Ah, nou goed we wachten nog even’ zei de ski leraar in gebroken Engels  Hij  keek nu toch wel wat bezorgd naar de helling, die compleet in mist gehuld was. Daar waar de Oostenrijkse vrouw zich ongetwijfeld ergens bevond.

De leraar maakte zich net zuchtend en steunend klaar voor een wandeling de berg op, toen de oostenrijkse vrouw aan kwam skiën. Helemaal onder de sneeuw.

‘Gelukkig, daar ben je!’ riep de leraar en hij klikte opgelucht zijn skies weer vast. ‘Zullen we verder gaan?’

Arme vrouw.. welgeteld 5 seconden rust gehad

De les duurde echt superlang.. het weer was vreselijk (het ging nog harder waaien en sneeuwen) en iedereen was blij dat het half 1 was. Morgen weer een dag!