Hardlooprondje in Berlin

Omdat we in een sportieve opwelling onze hardloopspullen meegenomen hadden, besloten we dat dit een mooie ochtend was voor een hardloop rondje (dit was de laatste ochtend dat het kon, want woensdagochtend zouden we alweer vroeg richting huis gaan).  In de buurt van ons hotel zat een klein parkje, , het Fennphulpark, dat ideaal leek voor een rondje hardlopen.

Het was echt mega koud, dat wel. Het park bleek toch iets kleiner dan het op Google Maps leek en we konden er niet echt een goed rondje lopen. Het Fennphulpark was ook niet echt een gezellig park, het was vooral een mini stukje groen tussen alle Oost-Duitse flatgebouwen in.  Maarrr uiteindelijk hebben we toch 32 minuten gelopen en dat is eigenlijk al meer dan ik had verwacht, ik heb niet eerder een hardlooprondje gedaan tijdens een citytripje.

Spaghetti ijs

Rond half 12 waren we in de stad en hadden we berehonger. Hoewel het dus koud was, had ik op de een of andere manier echt zin in ijs. En dan vooral in zo’n typische Duitse Spaghetti Coupe (ik noem dit typisch Duits omdat ik het nooit ergens anders ben tegen gekomen dan in Duitsland). Als je afvraagt wat een spaghetti coupe is; het is eigenlijk net een bord spaghetti maar dan van ijs.

Ik kan niet uitleggen waarom ik daar zo dol op ben, in principe zou de smaak hetzelfde moeten zijn als ‘normaal’ ijs.  In Berlijn zijn genoeg eiscafé’s te vinden,, dus onze lunch bestond, naast een bescheiden panini ook uit een heerlijke spaghetti coupe: zie foto.

Verzetsmuseum & KaDeWe

De middag hebben het Verzetsmuseum bezocht (oorspronkelijke Duitse naam: ‘Gedenkstätte deutsche Widerstand’). Ik moet zeggen dat dat niet heel uitgebreid was, het paste op 1 kleine verdieping en ging eigenlijk vooral over de verzetsactie in 1944, (georganiseerd door Von Stauffenberg) en over politiek verzet in de eerste dagen van regime. Ik had meer verwacht van dit museum.

Vanuit het verzetsmuseum, dat zich aan de Stauffenbergstrasse bevindt was het een kleine 20 minuten lopen naar het KaDeWe en de Kurfürstendamm, waar we heerlijk nog wat geshopt hebben en genoten hebben van onze laatste avond in Berlijn.

Maandag deden we opnieuw een poging om de bunkers te bezoeken; deze dag kwamen we om half 11 bij de Berliner Unterwelten Tour aan en gelukkig waren we nu wel op tijdJ.

Deze tour leid je door een oude nog bestaande bunker uit de tweede wereldoorlog. Je krijgt een goed beeld van hoe vreselijk het geweest moest zijn om daar als sardientjes in een blik op elkaar gepakt te zitten terwijl de bommen om je oren vlogen en je bovendien niet wist of je überhaupt nog een huis had wanneer je de bunker weer uit kwam. De gids wist ontzettend veel en ik had het idee dat ze het geven van een rondleiding door de bunker meer als hobby zag dan als werk.

Na deze tour besloten we het Volkspark ‘Humboldthain’ te bezoeken, dat tegenover de bunker ligt. Dit park ligt rondom de Flakturm, een bunker/toren die in vroegere tijden diende ter verdediging van de stad. Vandaag de dag biedt deze toren echter vooral een prachtig uitzicht over de stad. Onder deze Flakturm ligt ook nog een enorme bunker (plek voor 20.000 mensen ) die in de maanden april tot en met september ook toegankelijk is voor toeristen. Helaas dus niet in februari; anders hadden we deze tour zeker ook gedaan!

Wat mij erg opvalt aan Berlijn is dat er zoveel leegstand is, je hebt echt mega veel gebouwen die hun functie (al enkele jaren) verloren hebben, maar er nog wel staan. Zo ook in het park Humboldthain, het is zo’n prachtig park maar overal staan oude gebouwen en half afgebrokkelde ruïnes.  Dat maakt Berlijn aan de ene kant heel vervallen, maar aan de andere kant ook spannend want je weet nooit wat voor ruïnes je tegen komt. Elke ruïne heeft toch weer een geschiedenis.

‘S middags besloten we naar de tentoonstelling ‘Topografie des Terror’ te gaan. Ik was daar nog nooit eerder geweest, ondanks dat ik Berlijn dus al 4 keer eerder bezocht heb. De tentoonstelling schetst een duidelijk beeld van de terreur van het nazi regime. Je merkt wel dat je echt even stil bent nadat je dit museum bezocht hebt; de verhalen over de gruwelijke vervolgingen laten je niet snel los en zijn heel aangrijpend. Toch kan ik het wel aanraden. Nadat we weer buiten stond wilden we even iets heel anders doen, iets vrolijks.

Het toeval wilde dat we net op dat moment tegenover de Mall Of Berlin zaten (dat soort toevalligheden heb ik nou altijd..) dus we besloten dat dat een mooi moment was om some shoppings te doen.  De Mall of Berlin is een relatief nieuw warenhuis en bevindt zich aan de Potsdamer Platz; je kunt er echt van alles en nog wat vinden. Er was zelfs een glijbaan van de bovenste verdieping van het warenhuis naar de begane grond (zie foto).

En die glijbaan had nog openingstijden ook. Tegen etenstijd begaven we ons naar de speciale Food verdieping. Ja ja, een hele verdieping vol eten. En dan ook echt alle soorten eten: Amerikaans, Duits, Italiaans, Vietnamees, Thais, Marrokaans, you name it en het was er te vinden. Uiteindelijk gingen we voor de Sushi Bar ( zo’n lopende band waar allemaal Sushi gerechten op staan). Ik had dat nog nooit eerder gedaan en heb dat altijd al eens willen doen dus ik kan tevreden zeggen dat ik weer iets van mijn bucketlist heb kunnen afstrepen.

Hoewel we s avonds nog één drankje gedaan hebben, hadden we heel benen en besloten we redelijk op tijd weer naar huis te gaan.  Niet zo gek, want ik kwam erachter dat we vandaag maar liefst 12,3J km gelopen hebben! Morgen another day in Berlin

Hieronder lees je een stukje over mijn eerste dag hier in Berlijn (dat was zondag). Het is me helaas niet gelukt om mijn blog ‘live’ te houden; we hebben zoveel gedaan dat ik gewoon niet meer aan schrijven toegekomen ben. Ik heb de bijzondere hoogtepunten per dag op een rijtje gezet, mocht je nog eens naar Berlijn gaan, heb je daar misschien ook iets aanJ. En jeetje wat is het lastig om een blog enigszins kort en bondig (lees: boeiend) te houden als zoveel te vertellen hebt.

Zondag

Zondagochtend wilden we eigenlijk eerst een Berliner Unterwelten (bunker) tour doen (zie vorige blog). Maar dat liep ietsje anders. Het vreemde aan deze tour is dat je niet van te voren kunt reserveren. Ik moet toegeven: ik heb altijd moeite met time management op vakantie, en ook deze keer bleek het weer een grote uitdaging. We misten onze tram en kwamen tien minuten te laat. Lekker begin dus. Schrale troost was dat de tour ook al uitverkocht was om half 11, dus zelfs als wél op tijd waren gekomen had het niet uitgemaakt. Conclusie: we konden morgen nog een poging wagen maar voor zondag zou het geen bunker tour worden.

Stonden we dan in een ijzig koud Berlijn, tour gemist en in alle haast had ik geeneens mijn gebruikelijke kop koffie gedronken. Gelukkig vertelde een medeweker van Berliner Unterwelten dat er vlakbij een interessante tentoonstelling, genaamd ‘Myth of Germania’ was. Ik had daar wel eens iets over gelezen en was nieuwsgierig, dus besloten we daarheen te gaan.

Bij deze tentoonstelling krijg je een goed beeld hoe het ‘nieuwe’ Berlijn eruit zou moeten zien volgens de nazi’s, wanneer zij de oorlog hadden gewonnen.

De tentoonstelling bevindt zich onder een metrostation in een soort van bunker waar nog oude restanten te zien zijn van de oude stad. Zeker interessant, juist omdat er verder eigenlijk weinig bekend over is.

Enige nadeel was dat het er echt steenkoud was. Als er al verwarming was stond die in elk geval al een hele tijd uit.

In de middag hebben we het olympisch stadion bezocht en zijn we met een tour meegegaan die ons rondleidde door de Berliner Mauer Gedenkstätte. Zo’n rondleiding kan ik je zeker aanraden ( ik kwam erop door deze blog: http://berlijn-blog.nl/bezienswaardigheden/de-berlijnse-muur/gedenkstatte-berliner-mauer/) Het verhaal van de gids liet de geschiedenis echt leven. Je kunt je er zoveel meer bij voorstellen dan wanneer je alleen de borden in het museum leest.

Op de weg terug naar het hotel zijn we nog langs het ‘Museum der West Allierten’ geweest (niet gepland, maar we liepen er toevallig langs). Je vindt hier een grote verzameling militaire voorwerpen en uniformen van de geallieerde troepen. Ik moet zeggen; het zit een beetje verstopt en er waren geen andere bezoekers dus ik vond het in eerste instantie een beetje creepy. Vooral omdat het ook geen officieel museum is, maar meer een soort portakabin waar een hobbyist zijn verzameling tentoonstelt. De verzameling was echter wel heel uitgebreid en als je van militaire verzamelingen houdt kan ik het zeker aanraden.

Omdat het een lange dag was met veel lopen heb ik mezelf  ‘savonds op een cheeseburger met patat getrakteerd. Ik wilde hieronder een foto delen van deze heerlijke hap, maarrrr helaas heb ik de foto niet meer want het was er eentje die ik met Instagram verhaal gemaakt heb (en die verdwijnt dus vanzelf weer)..Schade!

Yess weer een leuke vakantie voor de boeg! Een aantal dagen Berlijn.  Vrij impulsief moet ik zeggen, want ik besloot pas 2 weken geleden dat ik mee zou gaan met Steven. Maar daarom juist extra leuk.

Ik ben niet voor het eerst in Berlijn. Daarom ben ik van plan om niet alleen de hotspots te bezoeken, maar juist de wat meer uniekere, minder toeristische bezienswaardigheden te bekijken. Plekken waar je normaal dan niet zo snel komt.

Ik ben 4 keer eerder in Berlijn geweest: 2 keer ben ik met een reisorganisatie geweest (2 keer dezelfde organisatie). De reden: dat was het goedkoopst.

Ik moet zeggen dat dit een ervaring was die ik niet snel zal vergeten. Ik weet niet of je ooit met een reisorganisatie op vakantie geweest bent, maar je zit dus in een bus alsof het een schoolreisje is, maar dan met allemaal vreemde (volwassen) mensen. De meest uiteenlopende mensen zitten opeens hutje mutje, op een paar vierkante meter bij elkaar tijdens een reis van een paar uur. Ik herriner me nog dat er op de heenweg al ruzie uitbrak omdat een vrouw een andere vrouw ervan beschuldigde dat ze teveel naar haar man keek..Eigenlijk zou ik een aparte blog kunnen schrijven over de ervaring om met een reisorganisatie op citytrip te gaan.

Verder ben ik een keer met een vriendin en haar ouders mee geweest (toen was ik 17).  Ennnn ik ben op ‘werkweek’ geweest naar (onder andere) Berlijn. Mijn 16-jarige ik op werkweek:  ook hierover zou ik een aparte blog kunnen schrijven.

Anyways, na een lange reis van 7 uur (ik moet minstens 4 keer naar de wc dus we zijn gedwongen om vaak te stoppen), kwamen we eindelijk aan in ons hotel. Omdat het al half 7 was en we onze lunch al om 12:00 stipt opgegeten hadden hadden we berenhonger. We dineerden in een restaurantje in de buurt, ‘Roseneck’ heette het. Het lag op ongeveer 5 minuten loopafstand van ons hotel en hoewel de naam Duits klinkt (en het eruit zag als een biergarten), serveerden ze er Vietnamees eten,  zoals Noodles.  Er was een smoking deel en een non-smoking gedeelte; in het smoking deel zat het helemaal vol, in het non-smoking deel zat niemand. Alleen de eigenaar die zijn financiën deed. Enigszins verbijsterd gingen we zitten; dat awkward gevoel als je alleen in een restaurant zit.. Maar we hadden ontzettend veel trek en ik moet zeggen, het eten was heerlijk! Voor 7 euro hadden we een heerlijke noodlesschotel met groenten en kip. Ennn een heerlijke Spatzi (ik had niet gedacht dat ik dat alweer zo snel zou drinken, zie blog over wintersport in januari).

Vanavond ga ik me opgeven voor de Texel Halve Marathon. Ik ga alleen wel valsspelen want ik wil de 10 kilometer gaan lopen ipv de Halve Marathon. Ik zei  vandaag tegen iemand dat ik mee wil gaan doen aan de ‘Halve Marathon van Texel’ en terwijl ik dat zei realiseerde ik me dat dat wel erg optimistisch klonk..Marathon, ik?! Degene met wie ik stond te praten was ook onder de indruk en zei ‘Jeetje, wat goed zeg. Gewoon een marathon. Maar dan de helft, zeg maar’. Toen heb ik er maar snel aan toegevoegd dat ik de 10 km ga doen. Misschien ga ik in het vervolg wel zeggen dat ik een kwart marathon wil gaan lopen..sounds more impressiveJ

Hoewel ik in de toekomst zeker eens een halve marathon wil gaan lopen, is dat nu nog wat te vroeg. Of eigenlijk ben ik iets te laat begonen met trainen, maar net hoe je het ziet. Meestal voel ik pas in de lente en zomer de behoefte om langere afstanden te rennen. In de winter sleep ik mezelf naar buiten en wanneer ik stipt een halfuur bezig ben, zorg ik dat ik weer voor mijn voordeur sta. Haarfijn uitgekiemd (zie beschrijving vorige blog). Afijn, met een halfuur trainen kun je geen marathon rennen. Zelfs 10 km wordt al lastig, dus vandaar dat daar nu voor mij de uitdaging ligt. In het verleden liep ik namelijk alleen maar 5 kilometers en in een nog verder verleden liep ik helemaal niet.

Ik weet nog heel goed dat ik de zogenaamde Vestloop (inmiddels is deze loopwestrijd gedoopt tot de Alkmaar City Run) wilde rennen, maar niet getraind had. En daarmee bedoel ik dat ik een aantal jaar niet getraind had en opeens weer begonnen was met hardlopen. Mijn god, ik dacht echt dat ik dood ging. En het was maar 5 kilometer! Ik weet nog dat ik na de finish mijn lichaam totaal niet meer onder controle had en dat ik bijna over mijn nek ging. Note to self terwijl ik dit schrijf: Never Let That Happen Again.

Anyways nog een bijzonderheidje aan de Halve Marathon van Texel(lees 10 km): Je kunt er blijkbaar voor kiezen om vanaf de boot te starten. Hoe vet is dat! Ik heb er zin in. Ik laat volgende keer weten of het inschrijven gelukt is. Het wordt iig een latertje want de inschrijving gaat pas om 0:00 open…

Zondagochtend werd ik erg moe wakker: ik had weliswaar 10 uur geslapen, maar zo voelde ik me op dat moment zeker niet. Hoewel ik supermoe was probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat het een goed idee was om te gaan hardlopen. Dat was niet makkelijk wantik heb de op de een of andere manier door de jaren heen de overtuiging ontwikkeld dat wanneer ik rond 12 uur wakker wordt op een vrije dag, ik weinig productief meer kan zijn en series kijken de enige oplossing is. Heel irritant, vooral als je moet leren ofzo..

Tot mijn verbazing had ik echter rond half 4 opeens mijn hardloopkleding aan. Echt geen idee waar die spirit vandaan kwam. Misschien omdat ik vorige week zo lekker sportief bezig was geweest.

Ik wilde eigenlijk een uur lopen; voor mijn wintersportvakantie heb ik een aantal keer een uurtje gelopen en ik voelde me daarna steeds zo fit dat ik weer snakte naar dat gevoel. En het gevoel dat ik dan s avonds lekker veel kan eten omdat ik ‘toch een uur gelopen heb’. Eigenlijk is lekker eten dan mijn motief om te gaan hardlopen als ik er overna denk.

Het liefste loop ik hard in het bos in Bergen; het is er altijd lekker rustig en ik voel me weinig bekeken.

In de binnenstad lopen is gewoon echt irritant; ik voel me constant bekeken en bovendien heb ik elke keer wel een speelse hond achter me aan. En die baasjes maar roepen ‘hij doet echt niks hoor’. Yeah right, volgens mij bepaalt een hond altijd nog zelf of hij wel of niet iets doet..

Op een gegeven moment kwam ik iemand tegen in het bos; iemand die aan het wandelen was. Ik vraag me dan altijd af waarom iemand daar op dat moment loopt en wat ze op dat moment denken. Meestal zijn ze ook diep in gedachten verzonken, zo diep dat ze je niet zien lopen.

Met mede-hardlopers is het anders; daar heb je (aldus ik) meestal een kort moment van erkentenis mee, alsof je beide wilt zeggen: wij kennen elkaar niet, maar we hebben in elk geval een overeenkomstige interesse, dus we zeggen elkaar gedag.

Het was die dag stil in het bos, maar ik kwam toch mede-hardlopers tegen:

Een mede-hardloopster in het bos met een ontzettend leuk roze jasje aan. In mijn extreem hoge snelheid (ahum) kon ik helaas niet zien wat voor jasje het precies was of van welk merk. Note to self: thuis opzoekenJ.

Nog geen 2 minuten later kwam ik nog een mede-hardloper tegen. Hij was van het soort mensen dat je gewoon liever niet tegenkomt omdat hij je met een strakke blik aankijkt.  Al van verre. En probeer dan maar eens 100 meter lang zijn blik te ontwijken. Toen hij 5 passen van me verwijderd was mompelde hij een vluchtig ‘hallo’ , zonder zijn ijzige blik van me af te wenden. Ik mompelde iets terug. Je hoeft niet eens hallo te zeggen, als je de 2 random klinkers mompelt die hetzelfde klinken als hallo, ben je er al.

Eindstand had ik 30 minuten gelopen. Omdat ik de gelopen tijd altijd wil afronden op een mooi heel getal, liep ik nog een rondje over de parkeerplaats; beter dat dan op 29 minuten uitkomen. Op 29 minuten uitkomen is het zo nét niet.

Stay tuned!

De terugweg:

Hoewel de terugreis eigenlijk pas voor zondag gepland stond en we zaterdag ons appartement uit moesten besloten we vrijdagochtend om die diezelfde ochtend al te vertrekken. Het weer was zodanig slecht dat niemand er veel voor voelde om de lift naar boven te nemen; geen lol aan met dit weer.

Omdat ik dol ben op citytrips besloten we naar Salzburg te rijden. Dat was eigenlijk al het plan, maar dan voor zaterdag. Achteraf was het helemaal niet zo’n gek idee om vrijdag alvast te gaan. Des de meer tijd in Salzburg en minder gehaast. Uiteindelijk lag Salzburg niet echt op de route en moeste we er vanuit Leogang toch wel een stuk voor om rijden.

Omdat het een besluit was dat we om 10:00 namen en we om half 12 met onze tassen ingepakt het dorpje uitreden was ik toch wel enigszins overrompeld. Iedereen die mij kent weet dat ik besluiten over het algemeen liever een keer over denk dat dan ik ze spontaan neem.. Dus het voelde in het begin enigszins.. unheimlich?

Het begon te sneeuwen en ik  begon me af te vragen of het wel een goed idee was om richting Salzburg te gaan. Anderhalf uur over smalle bergweggetjes ..daar kwam nog bij dat we op reis waren in een Toyota Aygo. Mocht je geen verstand hebben van auto’s (zoals ik zelf) en niet meteen weten hoe die auto eruit zien; die auto is echt klein. Veel meer kan ik er niet over zeggen.

Vorig jaar waren we met het vliegtuig en hadden we voordat we vanaf Salzburg vlogen nog een dagje in Salbzurg doorgebracht. Toen ben ik verliefd geworden op die stad. Vandaar dat we besloten om ondanks de sneeuw toch richting Salzburg te gaan.

Dat bleek een goede keuze, want het stopte al snel met sneeuwen en we reden een zonnig Salzburg tegenmoet.

Wat ik zo ontzettend leuk vind aan Salbzurg zijn de kleine straatjes en steegjes overal. Het is zo pittoresk, en dat terwijl je dat eerder in Italië ofzo zou verwachten. Juist dat onverwachte maakt het nog leuker.

Onze auto parkeerden we in een wel heel bijzonder parkeergarage: een parkeergarage in een bergrots. Ik bedoel maar, dat kom je ook niet iedere dag tegen.

We liepen wat rond, winkelden wat en ik scoorde een nieuwe kalender voor 2018 bij één van de vele souvenirs winkeltjes. Een ‘alpenkalender’. Je kijkt toch 365 dagen per jaar tegen een kalender aan.. waarvan een maand per foto dus ik ben kieskeurig wat betreft kalenders!

Daarnaast haalden we een heerlijke ‘Cafe Creme’ bij een tentje genaamd ‘Fasties’.  In het koffietentje zaten alleen maar locals en iedereen keek op toen ik in het Engels een koffie bestelde (ik sprak automatische Engels, in het Duits zou ik er ook nog wel uitkomen maar Engels is zoveel makkelijker). Daarna waren we blijkbaar een toeristische attractie op zich en luisterde iedereen mee hoe ik het toch maar in het Duits probeerde, wat honderd keer sneller ging.

Het is eigenlijk wel apart hoe weinig mensen in Oostenrijk Engels spreken, terwijl er toch meer dan genoeg tentjes genaamd ‘Fasties’ en ‘Cook and Wine’ te vinden zijn. Ook in de winkels hoor je overal Engelse muziek, maar niemand lijkt echt Engels te spreken. Het lijkt me echt vreemd om de hele tijd Engelse muziek te luisteren, maar er vervolgens niks van te begrijpen. Wat ook zou kunnen dat mensen gewoon geen zin hebben om Engels te praten.. maar dan alsnog; waarom dan wel al die Engelse termen en muziek?

Rond half 5 begonnen we aan een lange terugreis richting Nederland (met tussenstop). Stay tuned!