Vanuit Asics kreeg ik de vraag of ik de Asics GT-2000 serie 9 wilde uitproberen. Ik vind het altijd leuk om schoenen uit te proberen maar dit was wel een speciaal verzoek: het GT-2000 model is namelijk een van mijn allereerste hardloopschoenen! Als 10-jarige schaatspupil kocht ik deze voor de zomertraining (hardlopen) van schaatsen. Om de 2 jaar kocht ik nieuwe schoenen en dat was altijd het weer dit zelfde model. Inmiddels loop ik alweer een tijdje op andere schoenen (ik vind het de laatste tijd wel leuk om een beetje af te wisselen) maarrrr ik word toch wel nostalgisch bij het uitproberen van dit model! Hieronder zal ik voor jullie beschrijven hoe de schoenen zitten en wat mij opvalt:)

De schoen voelt licht aan
Het hangt er een beetje vanaf wat je gewend bent. Ik was, toen ik deze schoen voor het eerst aan deed, een schoen met een dikke zool gewend, dus vond het verschil best groot. Vergeleken met de meeste schoenen is de schoen licht van gewicht. Hoe dit komt? Door het combineren van 2 techieken en wel de Flytefoam en GEL- technologie.

Corrigerend
Even wat informatie vooraf: de schoen is gemaakt voor de overpronerende loper. Overpronatie betekent kort gezegd dat je enkel wat meer naar binnen beweegt tijdens het hardlopen. Deze hardloopschoen lost dat door een plaatje onder het voetstuk te plaatsen waardoor dit gecorrigeerd wordt.  Ik loop tegenwoordig meestal op neutrale schoenen, maar ik overproneer wel een beetje (dit is ook de reden dat ik vroeger deze Asics schoen had). Voordeel van deze schoen is dus dat het de kans op blessures aanzienlijk verkleind ten op zichtte van neutrale schoenen als je last hebt van overpronatie. De eerste twee keer dat ik op de schoenen liep voelde ik echter wel die plaat onder mijn voetzool; mijn tenen voelden door de druk hierop een beetje tintelend. Dit was na 2 keer echter over, dus ik denk dat het kwestie van wennen is.

De prijs
De officiële nieuwprijs is 140 euro (er zijn wel regelmatig aanbiedingen te vinden). Daarmee valt deze schoen in de middenklasse wat betreft prijs.

Kleur & uitstraling
Niet het belangrijkste, maar toch ook niet helemaal onbelangrijk;) De Asics Gt-2000 is in het het blauw verkrijgbaar  (zie foto) en in het zwart. Dat is minder kleurrijk dan ik gewend ben van Asics (veel andere modellen zijn kleurrijker). De schoenen zien er klein en subtiel uit. Dit mede door het feit dat ze licht en nauw passend zijn. De hiel is nauwsluitend en voor mij is dit heel handig omdat ik smalle hielen heb. Daardoor loop ik bij deze schoen niet het risico dat ik eruit stap als ik ze niet heel strak aantrek.

Conclusie
Voor mij voelt deze schoen dus wel als een soort van thuiskomen; het is de schoen waar ik vroeger altijd op liep. De schoenen ogen elegant en sluiten goed aan. Waar je dus wel even door heen moet is dat tintelende gevoel in je teen. Ik had daar de eerste 2 keer last van maar de keren daarna gelukkig niet meer. Ga ik deze Asics schoenen weer vaker uit de kast halen? Ja:)
Weet jij nog op welke schoen je het vroeger liep? Heb je daar recent nog op gelopen/loop je daar nog steeds op?

Lastig om te blijven sporten in deze periode? Ja best wel. Er is weinig om naar toe te trainen omdat de meeste sportevenementen voor volgend jaar helaas ook niet door gaan. Waar je ook voor traint ( Zo had ik gehoopt op de Zeven Heuvelenloop en die heeft ervoor gezorgd dat ik in elk geval weer een aantal weken lekker op schema zat, maar sinds bekend werd dat die toch niet door gaat merk ik dat ik in een trainingsdipjezit. Waarom zou je je helemaal in het zweet trainen als je toch nergens specifiek voor traint? Ik zit al een tijdje in die flow waardoor ik eigenlijk veel minder sport dan ik zou willen. En juist door regelmatig te sporten zit ik altijd beter in mijn vel, dus dat is een beetje een vicieuze cirkel aan het worden. Om mij heen hoor ik veel over ditzelfde probleem; mensen die toch minder sporten en daar eigenlijk van balen maar ook niet de motivatie hebben om die knop om te zetten, dus tijd om dat eens uit te pluizen en te kijken hoe deze cirkel verbroken kan worden met wat trucs:)

Waarom iets móeten?
Ik bedacht me dat het m daar juist in zit; het feit dat het moet terwijl er geen doel is. Eigenlijk kun je dit beter omdraaien. Waarom zou je een bepaalde training moéten doen als je toch nergens voor traint? Het feit dat ik geen wedstrijden heb staan betekent dus dat elke training eigenlijk een extra’tje is en dat er geen specifieke afstand gelopen hoeft te worden. Dus lekker sporten tot dat je er geen zin meer in hebt. Klinkt een stuk positiever dan dat moeten. Moeten is eigenlijk nooit goed, dus waarom zou je je dwingen?

Wandelen (of welke vorm van minder intensief bewegen dan ook) is ook goed
Ik train nergens voor dus eigenlijk is elke vorm van bewegen goed; in ‘normale’ tijden, zou ik wandelen een beetje als een extra’tje zien; leuk en gezellig om te doen maar een echt training kan ik het toch echt niet vinden. Maar het is wel bewegen dus ik keur hem in deze tijd goed.

Maak voor jezelf een aangepaste challenge
Feit dat er geen wedstrijden zijn om naar toe te trainen of dat de zomer nog ver weg is betekent niet dat je geen ander, aangepast doel aan deze tijd kan stellen voor jezelf. Zelf heb ik deze bedacht: elke zondag ren ik in elk geval een lange afstand (10km +) en verder probeer ik elke dag 5000 stappen te zetten. Best te doen voor mij en hiermee leg ik de lat in elk geval niet zo hoog waarmee het makkelijker vol te houden is.

Denk niet teveel na over sporten
Misschien een vreemde maar hij helpt mij wel: hoe langer je nadenkt over een training of waarom je wel of niet zou gaan, hoe waarschijnlijker het is dat je redenen vindt om niet te gaan en ook daadwerkelijk niet gaat. Voel je je even een aandrang om te gaan (al komt die vanuit je tenen)? Ga gewoon meteen. Op gevoel afgaan is altijd een goede raadgever:)

Mis jij ook wat motivatie op dit moment? Hoe ga je daar mee om, heb je nog andere tips?

Dit keer schrijf ik een blog over de minder zonnige kant van hardlopen; blessureleed. Helaas was dit voor mij de afgelopen 2 weken de realiteit..

Mijn knie
Tijdens mijn halve marathon in Amsterdam had ik nergens last van en liep ik best lekker (zie blog ‘Mijn eerste halve Marathon’). Nadat ik gefinisht was had ik hele zware benen. Zware benen, maar geen pijn. Ik dacht dat het allemaal wel meeviel en dat ik vooral fixe spierpijn zou krijgen (ik had ook nog nooit een afstand van 21,1 km gelopen dus het leek me heel logisch dat ik die spierpijn zou krijgen.)
Maar al in de avond merkte ik een soort, tsja hoe omschrijf je dat, steek, in m’n linkerknie. Aan de zijkant. En de dag erna, maandag, was die pijnlijke steek nog heftiger en was zelfs lopen lastig. Vooral traplopen bleek een hele opgave; ik strompelde wat af die dag.
Gelukkig, gelukkig, gelukkig werd de pijn in de dagen erna minder en verdween het zelfs.. tot het moment dat ik een halve week later weer een rondje liep. En toen realiseerde ik me dat ik gewoon echt geblesseerd was.

En nu?
Om die knie veel rust te geven heb ik besloten om heel rustig aan te doen. Als ik ga lopen, zal dat op een langzaam tempo moeten. Daarnaast kan ik niet teveel km maken; ik merk dat de eerste 5 km wel gaan en het daarna mis gaat. Om het even van de positieve kant te bekijken: ik kan dus in elk geval 5 km lopen en dat is meer dan niets.

Zwemmen, fietsen?
Ook ben ik van plan om zwemmen weer op te pakken, dit deed ik in de zomer al heel regelmatig maar hier ben ik in aanloop naar de halve marathon eigenlijk mee gestopt omdat ik me vooral wilde focussen op hardlopen.
Ook denk ik erover om mijn wielrenfiets weer eens tevoorschijn te halen. Die hangt al zeker 6 jaar te verstoffen..maar als die blessure niet over gaat dan is dit zeker een plan B optie. Waarom ik ooit aan wielrennen deed en nu al een aantal jaar niet meer? Misschien schrijf ik daar binnenkort wel een blog over;)
Maar jeetje joh, ik realiseerde me op het moment dat ik met die pijnlijke knie de trap afstrompelde wel hoe ontzettend dankbaar ik ben dat ik verder gewoon alles kan. En dat ik m’n lichaam echt die rust ga gunnen, om later ook nog plezier te hebben van hardlopen. Nu even pas op de plaats en vooral luisteren naar mijn lichaam.

Herkenbaar?
Heb jij wel eens last gehad van een blessure die lange of korte tijd duurde en wat deed je toen? Hield je rust of probeerde je een andere sport?