Zondagochtend werd ik erg moe wakker: ik had weliswaar 10 uur geslapen, maar zo voelde ik me op dat moment zeker niet. Hoewel ik supermoe was probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat het een goed idee was om te gaan hardlopen. Dat was niet makkelijk wantik heb de op de een of andere manier door de jaren heen de overtuiging ontwikkeld dat wanneer ik rond 12 uur wakker wordt op een vrije dag, ik weinig productief meer kan zijn en series kijken de enige oplossing is. Heel irritant, vooral als je moet leren ofzo..

Tot mijn verbazing had ik echter rond half 4 opeens mijn hardloopkleding aan. Echt geen idee waar die spirit vandaan kwam. Misschien omdat ik vorige week zo lekker sportief bezig was geweest.

Ik wilde eigenlijk een uur lopen; voor mijn wintersportvakantie heb ik een aantal keer een uurtje gelopen en ik voelde me daarna steeds zo fit dat ik weer snakte naar dat gevoel. En het gevoel dat ik dan s avonds lekker veel kan eten omdat ik ‘toch een uur gelopen heb’. Eigenlijk is lekker eten dan mijn motief om te gaan hardlopen als ik er overna denk.

Het liefste loop ik hard in het bos in Bergen; het is er altijd lekker rustig en ik voel me weinig bekeken.

In de binnenstad lopen is gewoon echt irritant; ik voel me constant bekeken en bovendien heb ik elke keer wel een speelse hond achter me aan. En die baasjes maar roepen ‘hij doet echt niks hoor’. Yeah right, volgens mij bepaalt een hond altijd nog zelf of hij wel of niet iets doet..

Op een gegeven moment kwam ik iemand tegen in het bos; iemand die aan het wandelen was. Ik vraag me dan altijd af waarom iemand daar op dat moment loopt en wat ze op dat moment denken. Meestal zijn ze ook diep in gedachten verzonken, zo diep dat ze je niet zien lopen.

Met mede-hardlopers is het anders; daar heb je (aldus ik) meestal een kort moment van erkentenis mee, alsof je beide wilt zeggen: wij kennen elkaar niet, maar we hebben in elk geval een overeenkomstige interesse, dus we zeggen elkaar gedag.

Het was die dag stil in het bos, maar ik kwam toch mede-hardlopers tegen:

Een mede-hardloopster in het bos met een ontzettend leuk roze jasje aan. In mijn extreem hoge snelheid (ahum) kon ik helaas niet zien wat voor jasje het precies was of van welk merk. Note to self: thuis opzoekenJ.

Nog geen 2 minuten later kwam ik nog een mede-hardloper tegen. Hij was van het soort mensen dat je gewoon liever niet tegenkomt omdat hij je met een strakke blik aankijkt.  Al van verre. En probeer dan maar eens 100 meter lang zijn blik te ontwijken. Toen hij 5 passen van me verwijderd was mompelde hij een vluchtig ‘hallo’ , zonder zijn ijzige blik van me af te wenden. Ik mompelde iets terug. Je hoeft niet eens hallo te zeggen, als je de 2 random klinkers mompelt die hetzelfde klinken als hallo, ben je er al.

Eindstand had ik 30 minuten gelopen. Omdat ik de gelopen tijd altijd wil afronden op een mooi heel getal, liep ik nog een rondje over de parkeerplaats; beter dat dan op 29 minuten uitkomen. Op 29 minuten uitkomen is het zo nét niet.

Stay tuned!