Dit keer schrijf ik een blog over de minder zonnige kant van hardlopen; blessureleed. Helaas was dit voor mij de afgelopen 2 weken de realiteit..

Mijn knie
Tijdens mijn halve marathon in Amsterdam had ik nergens last van en liep ik best lekker (zie blog ‘Mijn eerste halve Marathon’). Nadat ik gefinisht was had ik hele zware benen. Zware benen, maar geen pijn. Ik dacht dat het allemaal wel meeviel en dat ik vooral fixe spierpijn zou krijgen (ik had ook nog nooit een afstand van 21,1 km gelopen dus het leek me heel logisch dat ik die spierpijn zou krijgen.)
Maar al in de avond merkte ik een soort, tsja hoe omschrijf je dat, steek, in m’n linkerknie. Aan de zijkant. En de dag erna, maandag, was die pijnlijke steek nog heftiger en was zelfs lopen lastig. Vooral traplopen bleek een hele opgave; ik strompelde wat af die dag.
Gelukkig, gelukkig, gelukkig werd de pijn in de dagen erna minder en verdween het zelfs.. tot het moment dat ik een halve week later weer een rondje liep. En toen realiseerde ik me dat ik gewoon echt geblesseerd was.

En nu?
Om die knie veel rust te geven heb ik besloten om heel rustig aan te doen. Als ik ga lopen, zal dat op een langzaam tempo moeten. Daarnaast kan ik niet teveel km maken; ik merk dat de eerste 5 km wel gaan en het daarna mis gaat. Om het even van de positieve kant te bekijken: ik kan dus in elk geval 5 km lopen en dat is meer dan niets.

Zwemmen, fietsen?
Ook ben ik van plan om zwemmen weer op te pakken, dit deed ik in de zomer al heel regelmatig maar hier ben ik in aanloop naar de halve marathon eigenlijk mee gestopt omdat ik me vooral wilde focussen op hardlopen.
Ook denk ik erover om mijn wielrenfiets weer eens tevoorschijn te halen. Die hangt al zeker 6 jaar te verstoffen..maar als die blessure niet over gaat dan is dit zeker een plan B optie. Waarom ik ooit aan wielrennen deed en nu al een aantal jaar niet meer? Misschien schrijf ik daar binnenkort wel een blog over;)
Maar jeetje joh, ik realiseerde me op het moment dat ik met die pijnlijke knie de trap afstrompelde wel hoe ontzettend dankbaar ik ben dat ik verder gewoon alles kan. En dat ik m’n lichaam echt die rust ga gunnen, om later ook nog plezier te hebben van hardlopen. Nu even pas op de plaats en vooral luisteren naar mijn lichaam.

Herkenbaar?
Heb jij wel eens last gehad van een blessure die lange of korte tijd duurde en wat deed je toen? Hield je rust of probeerde je een andere sport?